Moet je over de dood praten?
Als iemand mij vraagt moet je je voorbereiden op je uitvaart, dan komt daar een volmondige ja uit mijn mond. Die ja, komt voort uit mijn tijd als uitvaartverzorger waarin ik heb ervaren wat het doet met hij/zij die sterft en zij die achterblijven.
De waarde van het bespreekbaar maken en daarmee de openheid van het onderwerp zit hem in dat je een uitvaart regelt zoals de overledene had gewenst of misschien zelf al heeft voorbereid, het rouwproces dat anders wordt gestart en de rust die het brengt als je weet wat iemand wil.
Maar ja, makkelijker gezegd dan gedaan. De dood schuiven we in Nederland liever ver voor ons uit. We maken er zelfs een ver-van-je-bed-show van. Deels begrijpelijk, want we hopen natuurlijk allemaal dat we de 100 halen en dat gun ik iedereen. Helaas is de praktijk grillig en hebben we het niet voor het zeggen. Ieder moment kan het ons overkomen en wat dan?
Als dat het geval is dan komen we in een emotionele rollercoaster. De regelmodus gaat aan en we laten ons leiden door de verzekering en de uitvaartonderneming. De verzekering wordt als leidraad genomen en we volgen wat wordt aangereikt. Ben je mondig genoeg en durf je te vragen, dan is er altijd meer.
Moet je dan om deze reden je voorbereiden, hoor ik je vragen? Tja, niemand is te dwingen en te forceren om iets te doen wat je niet wilt. Nu is de dood onderdeel van ons leven en daarin maak je keuzes wat je wel en niet wilt dus waarom niet ook voor je laatste reis. Dat blijft simpel gezegd en niet zo simpel gedaan.
Wat dan belangrijk wordt is: “Wat heb jij nodig, wat heeft degene die sterft nodig en mag iedereen zijn met dat wat er is”. Zonder oordeel iedereen in hun waarde laten, want dat heeft betekenis.
Zoals een uitvaartverzorger helpt bij het regelen van de uitvaart, zo ben ik er als levenseinde doula die op weg naar het einde als onafhankelijke derde aanwezig is bij het stervensproces of zo gewenst het proces na een uitzichtloze diagnose. Ik ben er vooral voor degene die sterft al gaat dat nooit zonder zij die daarom heen staan. Ik ben er voor de emotionele, mentale en spirituele ondersteuning en dat kan zowel in een ziekenhuis, hospice of thuis. Benieuwd wat dat dan precies inhoudt. Tijdens het congrestival mag je me bevragen en ga ik graag met je in gesprek.